Ik merkte het aan alles: mijn energie, mijn ritme, mijn behoefte aan zachtheid. De zomer was begonnen, en ik voelde dat ik toe was aan een pauze. Niet zomaar een vakantie, maar een innerlijke adempauze.
“Even weg van alles. De bomen, de stilte, de adem. Hier vond ik ruimte om te voelen wat ik al een tijdje wist: ik heb rust nodig. En dat is oké.”
Waarom de zomer hét moment is voor zelfreflectie
De dagen zijn lang, het ritme vertraagt, en ergens tussen de zonnestralen en het zand tussen de tenen voel je het misschien ook een beetje? We zijn exact halverwege het jaar. Zes maanden alweer voorbij gevlogen en zes maanden in het vooruitzicht voor 2025 zijn deuren zal sluiten. Dit is het perfecte moment om even stil te staan. Niet om te oordelen, maar om te voelen. Om te bepalen of je koers nog klopt met je wensen. Om eventueel bij te sturen, als je dat nodig acht.
En ook het moment om te vieren. Om jezelf te herinneren aan wat dit eerste half jaar al mocht betekenen. Om je successen te eren, je verliezen los te laten en voor dit alles dankbaar te zijn. Want ook wat niet liep zoals gepland, bracht jou terug wat verder op je levenspad.
Wat ik leerde toen ik écht vertraagde
Zelf ervaar ik eind juni altijd als een periode met veel gemengde gevoelens. Ik mocht op 26 juni mijn 38ste verjaardag vieren (wat sowieso al dubbel is). Je viert het leven, maar beseft toch ook dat je ouder wordt. Als kind en tiener was dit altijd mijn favoriete tijd van het jaar. De zonnige dagen, het schooljaar liep ten einde, verjaardagsfeestjes in de tuin. Later waren de examens altijd net afgerond en genoot ik van die zalige vrede tussen ontlading en rapport ontvangen. We konden lekker feesten met de vrienden. Tis te zeggen: luieren, rondhangen en zalig nietsdoen in het zonnetje. De ideale tijdsbesteding van menig puber na een jaar op de schoolbanken. What a life!
Kreeften vergeten nooit, hoor je vaak zeggen. Een vloek en een zegen, is meestal mijn respons. Deze tijd van het jaar brengt namelijk ook de minder leuke herinneringen naar boven. Opgewekt en enthousiast opstaan om geconfronteerd te worden met een mama die mijn 12de verjaardag was vergeten. Een verjaardagkaartje met toxische ondertoon, omdat we het niets eens waren over het feit dat nieuwe schoenen al dan niet als verjaardag cadeau telden. Of mijn diploma uitreiking, waar ik als enig kind moederziel alleen stond. Voor mij geen foto’s of proficiat, geen knuffels of flauwe moppen. Ik weet op vandaag nog steeds niet of ze het ook gewoon vergeten was, of het niet de moeite vond om er tijd voor te maken. Ondertussen maakt het me niet zoveel meer uit. Hoe ik me toen voelde, herinner ik me sowieso. Alsof het gisteren was.
Inmiddels ben ik zelf mama. Van een stevige negenjarige die naar jaarlijkse gewoonte al vanaf de Paasvakantie duidelijk symptomen vertoont van een overdosis aan zit-stil-let-op-en-werk-flink-door. Voor een kind met zo’n grote honger naar kennis, blijft het triest dat school nooit tot zijn favorieten plekjes zal behoren. Maar het is zoals het is. We tellen samen af en weten het ook allemaal al beter te plaatsen.
Dat maakt de ervaring helaas niet minder intens. En dat levert mij bijgevolg ook de jaarlijkse dat-het-maar-snel-zomer-is symptomen op. Eenmaal mijn verjaardag er is, blijft zelden veel energie over om echt te genieten. Ik snak eerder naar rust, naar een ganse dag niets doen en even weglopen van de wereld. En ik heb inmiddels geleerd dat ook dat helemaal ok is. Het is mijn verjaardag, ik vier ’m zoals ik wil! Hoewel ik niet kan ontkennen, het blijft een beetje dubbel. De regen, uitgerekend dan, terwijl het al weken zo’n mooi weer was, hielp daar ook niet bij. Luieren is toch net iets leuker in mijn tuinstoel dan in bed.
Afgelopen weekend, toen mini-me en zijn kilo’s energie bij papa vertoefden, trok ik met het lief naar de Ardennen. Met de camper, even kort genieten voor 2 nachtjes. Hoe zalig het ook vertoeven was, het bracht ook de realiteit met zicht mee. Moeten beseffen dat het moeilijk was om op die korte tijd echt even alles los te laten, was niet zo fijn. Het was best een pittig jaartje tot nu toe...
Mijn zaak opstarten als single-mom. Een zalige reis, met de nodige ups en op z’n minst tien keer meer downs. Maar daarnaast bracht het ook veel prachtige mensen op mijn pad. Ik haal er zo erg veel voldoening uit! Tegelijk ook (en vooral) een grote spiegel: waarin met name duidelijk te zien is waar ik nog kan groeien, waar ik mezelf klein houd. -> Confrontatie en zelfkennis next level = check!
Een nieuwe liefde in mijn leven. Na bijna zes jaar single, zag ik het crazy-cat-lady verhaal al helemaal werkelijkheid worden. Ook dat was oké, het knaagde niet zo veel. Ik ben dan ook wel heel erg dol op katten! Tot, geheel onverwachts, ik plots weer helemaal opnieuw mocht ervaren wat het is om halsoverkop verliefd te worden. Ook dat was dubbel. De angst vs de spanning, de vonken vs de onzekerheid, mijn leventje eindelijk wat in evenwicht vs nieuwe avonturen waar ik geen controle over heb. Tweestrijd alom! Maar ik wist - nee, ik voelde! - toen en nu nog steeds, dat ik dit niet mocht laten schieten. Hoe ongelukkig de timing ook was, hoe pittig de combinatie met alle andere uitdagingen ook is, ik zou hem voor geen goud meer willen missen. Ook dit was een spiegel. Deze bood me alvast een heldere blik op oud zeer, onbewuste triggers en mijn overvolle rugzak… -> Jeugdtrauma’s en unprocessed sh*t verwerken = dubbel check!
Het zoveelste gebroken contact binnen de naaste familie, een intens triest overlijden, borstkanker nog dichter in de familie, afscheid van mijn favoriete buurvrouw, een onvoorziene operatie. Jezus, we kregen al wat te verduren in de eerste helft van 2025!
Ik blik dus vooral terug met mildheid. Met mildheid voor mezelf én voor mijn twee mannen. Want ook ik was zeker niet altijd te genieten. Hoewel ik dikwijls hun rots in de branding mag zijn, meestal zonder dat ze er erg veel van beseffen. Minstens even veel kon ik op hen rekenen om voor mij de houvast te zijn in de hevige storm die het leven soms kan zijn. Ze herinneren me er zo vaak aan te genieten van de kleine dingen, van de kostbare momentjes samen. Misschien doen ze dat ook vaak zonder het echt te beseffen, al zeker de kleinste van de twee niet. Toch zijn ze mijn ankers, mijn steunpilaren, mijn drijfveren. Ze houden mijn voetjes stevig op de grond en geven me eveneens de vleugels waarmee ik de hele wereld aan kan.
Voor mezelf en ook voor jullie, zet ik met die intentie mijn koers de komende zes maanden verder. Met de focus op zelfkennis, zelfliefde en zelfzorg. Want alleen als ik mezelf op de eerste plaats blijf zetten, kan ik er de volle 100% blijven zijn voor jullie.
“Twee paar voeten op een golfbreker. Mijn ankers in de storm.
Stilte, zee, en zij.
Meer heb ik soms niet nodig om te landen.”
Zelfzorg in de zomer: hoe je écht tot rust komt
Zorgen dat je de beste versie van jezelf blijft, in de rollercoaster van het leven. Het is niet altijd evident.
Hier alvast mijn tips en tricks om je op weg te helpen:
🌿 Zelfkennis: een zachte terugblik ~ Wat zijn goede journalingvragen voor halverwege het jaar?
Neem een moment voor jezelf. Misschien met een kop thee in de tuin, of met je voeten in het zand. Stel jezelf deze vragen:
Wat heb ik geleerd over mezelf de afgelopen maanden?
Waarin ben ik gegroeid?
Wat mag ik loslaten?
🖋️ Tip: gebruik je journal of de intentiekaart onderaan deze blog om je inzichten neer te schrijven.
🌸 Zelfzorg: zomer als uitnodiging tot vertraging ~ Hoe kan ik goed voor mezelf zorgen deze zomer?
De zomer nodigt uit tot zachtheid. Tot rust. Tot zijn. Zelfzorg hoeft niet groots te zijn – het zit in de kleine dingen:
Een ochtendwandeling zonder doel
Je cyclus volgen en je dagen daarop afstemmen
Een maanceremonie onder de sterren
✨ Zelfzorg is geen luxe. Het is een daad van liefde.
💖 Zelfliefde: verbinden met je essentie ~ Hoe kan ik mijn vrouwelijke energie versterken in de zomer?
Laat je vrouwelijke archetypes spreken. Welke delen van jezelf wil je deze zomer meer ruimte geven?
Misschien de creatieve Aphrodite, of zorgeloze Persephone of eerder de zorgzame Demeter?
🌞 Hoe zet ik een intentie voor de zomer?
Gebruik de zomer als springplank. Niet om harder te gaan, maar om bewuster te leven.
Zet een intentie die je richting geeft, zonder druk. Je kan hiervoor deze eenvoudige oefening doen:
Sluit je ogen. Adem drie keer diep in en uit. Stel jezelf dan de vraag: “Wat heb ik nodig om deze zomer écht tot mezelf te komen?”
